Aynı konuya farklı reaksiyonlar neden verilir? Bireyler kendini bularak, topluma mensup kalmayı öğrenmek zorundalar, anladık. Peki kendini bulmak ya to...

Aynı konuya farklı reaksiyonlar neden verilir? Bireyler kendini bularak, topluma mensup kalmayı öğrenmek zorundalar, anladık. Peki kendini bulmak ya toplumda yer edinememek anlamına geliyorsa... Tüm süreçler artık benliğimizi sorgulatacak bir hal halini alıyorsa ve ait hissetmediğimiz bir toplumda yaşıyorsak... OYSA İŞ BEĞENMİYORLAR Merak edilen paragraf şimdilerde işverenlerin ve sektörlerin bir numaralı sorusu halini aldı. Bu soru aynı zamanda gençlerin benlikleriyle uyuşmayan ve giderek travma dolu anılar bırakan toplumsal olaylarla ilgili. Sözlerime bir şey eklemeyi kendime bir borç bilerek; depremler, yangınlar, pandemi(ler), ekonomik kriz, korkular, etiketler, suskunluk sarmalları bir yana ‘bomba’ lar gerçeğiyle yaşayabilmenin paranoyası ile ne yapacağız? KAYGILAR VE BOMBALAR TEDİRGİN BİRİLERİ... Arkamızı döndüğümüzde herkesin bize bakacağını hissederek, arkamızı dönmeden ne kadar süre yürüyebiliriz? Korkmadan ve cesurca hareket edebilmek ve kendimizi bulabilmek için güvende hissetmeye ihtiyacımız yok mudur? Yahut bu gençler güvende hissetmezlerse etrafı ateşe verebilirler mi? Yani bu güvensizlik ve korku bir yerde şimdilik ‘iş beğenmeme’ olara adlandırılan hafif bir tepki iken büyüyen bir ateş halini alabilir mi? MÜMKÜN MÜDÜR? Soruların ardından ilk paragrafa geri dönelim. Kendini bulacak yolculuğa dahi çıkamayacak olanlar, nasıl uyumlanacaklar? Gerçekten bunca şeyi bir kenara atıp yepyeni bir hafıza ile mi yaşamaya çalışacaklar? Yapılabilir yahut mümkün kılınabilir mi? Sizce gerçekten konu sadece ‘iş beğenmeme’ ile mi ilgili? Kendilerine sunulan dünyada dijital platformlar ve toplumsal kaygılardan başka ne var? Unuttum afedersiniz, geçim korkusu birde... Sanırım empatiye hepimizin ihtiyacı var hemde öyle böyle değil, topyekün bir şapkayı öne koymak gerek.