Milli yas ilan edildi yitip giden onlarca canımız için. Bayraklar yarıda, siyah kurdeleler ekranlarda. Acımızı yaşıyoruz yaşamasına da neden yaşıyoruz bu acıyı?
İhmal, her felaketten sonra isyan ettiğimiz en büyük derdimiz, ayıbımız, katilimiz değil mi?
Yapılan planı, işi denetlemek, işi denetleyeni denetlemek neden büyük bir lüks?
Canları güvence altına alacak standartları koymak, uygulanması için tedbir almak neden zor?
Soruyoruz: Her şeyin pahalı olduğu bir ülkede insan canı neden bu kadar ucuz?
Kazalar, depremler, yangınlar ve diğerleri... Nice felakkette biz kahrolurken pişman olan, utanan bir sorumlu görmek hayal mi? Hepimizin başı sağ olsun, yaralılara acil şifa diliyorum.
Hiç ders almayan hayat hırsızlarına, onlara bu imkanı verenlere yazıklar olsun.